Compliment aan wildvreemde? Doen!

Dat zoiets simpels zo leuk kan zijn. Tover een lach op het gezicht van een vreemde. Doen! Uit ervaring weet ik hoe leuk dat kan zijn.

Een tijdje geleden liep ik in het winkelcentrum met mijn jongste dochter. Een vrouw liep ons tegemoet. Gewoon iemand die de andere kant op liep. Ik keek haar half aan. Zo nu en dan zeg ik wel eens vriendelijk gedag. Zomaar. Dat was ik nu ook van plan. Maar toen gebeurde het. Vlak voor ik mijn mond wilde openen om een welgemeend “goedemiddag” uit te spreken, was zij me voor.

Wat heb jij een leuke blouse aan!

Perplex zei ik nog net hoorbaar “dank je wel”. Maar wel met brede glimlach. Wat leuk! Zomaar. Een vreemd persoon die me een compliment geeft over mijn kleding. Wauw! Niet dat ik groeide in zelfvertrouwen ofzo. Dat gaat misschien iets te ver. Het feit dat zij dat gewoon deed. En dat dit mij aan het lachen maakte. Zonder moeite.

Dat moest ik zelf toch ook eens doen.

Een paar dagen later stond ik met mijn oudste dochter in de rij bij het Rijksmuseum. Voor me stond een vrouw. Het labeltje van haar HEMA-shirt stak omhoog uit haar kraag. Je kent dat wel. Dat je dan zó gefocust blijft op dat verrekte labeltje, dat je het beter even goed kunt doen. Dus dat deed ik. Met uitleg dat haar labeltje verkeerd zat, natuurlijk. Toen ze zich omdraaide om mij te bedanken zag ik dat ze een ontzettende goede bril op had. Zo’n bril die voor haar gemaakt leek. Perfect passend bij haar gezicht. Ineens dacht ik aan de vrouw die mij dat compliment gaf. Spontaan gooi ik het er uit: ‘Wat heb jij een waanzinnige bril op. Past goed bij je gezicht zeg!” Ze werd een beetje rood, maar lachte breeduit. Met “Dank je wel, wat leuk dat je dat zegt!”.

Ja. Dat voelde goed! Een compliment aan een vreemde geven is net zo leuk als krijgen. Het moet natuurlijk gemeend en niet vulgair zijn (ik zie critici zich al afzetten voor de inkoppers) en spontaan. Vooral spontaan, want dat voelt het beste!

Dat ga ik vaker doen. Doe je mee?