Even slikken…en weer doorgaan.

Tijdens de zomervakantie kreeg ik deze tweet van de NVVS. De Nederlandse Vereniging voor Slechthorenden. Een paar maanden daarvoor was ‘Waar ligt de grens?‘ al column van de maand op hun website. Ze zochten naar teksten over hyperacusis en ontdekten dat ik na dat verhaal weer een nieuw stuk had geschreven. Die tekst wilden ze graag publiceren.

Zeer vereerd met deze vraag gaf ik toestemming. Woorden als ‘gisteren’ worden in overleg aangepast. Ik maak een nieuwe foto van mijn doppen. Het stuk is helemaal klaar voor een gedrukte editie in het magazine. Nog even twee maanden wachten voordat het op de mat ligt.

Pas na deze vraag drong het echt tot me door. De NVVS. Slechthorenden. Het ‘hokje’ waarin ik nu ben geplaatst voelt zo onlogisch. Ik ben helemaal niet slechthorend! Of toch wel? Ik hoor teveel. Te hard. Te luid. Ik heb last van geluiden om me heen. En van de herrie in mijn hoofd. Op feestjes kan ik geen normaal gesprek voeren. Als iedereen door elkaar praat, hoor ik iedereen even hard en goed. Drie gesprekken tegelijk om me heen en je bent mij kwijt. Een grote geluidsgolf stort zich over mij heen. Ik hoor niet wat mensen zeggen, alleen maar geluid. Veel geluid.

Ook aan de telefoon, vooral als de lijn ruist of – nog irritanter – mijn stem echoot. Het gesprek is een eenzijdige. Aan de andere kant van de lijn praat iemand. Ik doe enorm mijn best te luisteren. Het lukt alleen niet. Niet goed genoeg. Als ik heb opgehangen weet ik eigenlijk niet eens meer wat we besproken hebben. Of alleen wat hoofdlijnen, maar de details zijn weg.

Dus ja. Ik ben slechthorend. Dat kwam best hard aan eigenlijk.

Inmiddels zijn we een paar weken verder. Het was even slikken en weer doorgaan. Door mijn blogs en de begripvolle reacties daarop is het doorgaan ook makkelijker. Ik breng mensen sneller op de hoogte van mijn beperkingen. Dat levert soms hilarische reacties op. Afgelopen week nog. Ik geef aan liever niet elke week gebeld te worden over de voortgang van een project. Mijn uitleg houd ik simpel: ‘Ik hoor soms wat slecht aan de telefoon, dus ik communiceer zoveel mogelijk per mail.‘ De persoon naast mij besluit direct een paar decibellen aan haar stem toe te voegen. Er is iets meer uitleg nodig. ‘Nee, nu hoor ik je wel hoor! Alleen als er veel omgevingsgeluiden zijn, dán hoor ik je niet zo goed.‘ De decibellen worden weer ingetrokken. Ze snapt het. Zo makkelijk is het dus…even zeggen wat er is.

Het ‘hokje’ voelt inmiddels niet meer zo opgesloten als een paar weken geleden. Het besef dat mijn kwaal onder ‘slechthorenden’ valt maakt het eigenlijk zelfs meer tastbaar. Ik besluit lid te worden van de NVVS. Ik overweeg me aan te melden als vrijwilliger. Als ik er over kan bloggen, dan kan ik er ook over vertellen, toch? Ik wil vooral graag vertellen aan jongeren hoe belangrijk gehoorbescherming is en wat de gevolgen zijn als je altijd maar die muziek zo hard zet of naar concerten gaat zonder doppen in. En dan noem ik het ‘Blijf uit mijn hok!’

Wil je de column lezen? Het circus is in de stad