Maak je niet dik | Op z’n Italiaans

Afgelopen vrijdag werd ik door een stylist gekleed voor een fotoshoot. Ik kan nog even niet vertellen waarvoor…anders verklap ik een verrassing voor mijn moeder. Nu weet ze wel dat het om een foto gaat. Ja, mam, tipje van de sluier dus!

Terug naar gisteren.
De stylist had iets waanzinnig leuks voor me in gedachten. Een smaragdgroene chino, off-white bloesje met zwart kraagje en strik en een zwart colbert. Daaronder van die hippe sneakers met ingebouwde hak. Wow!

Ter illustratie: ik heb geen groen in de kast hangen, ben eigenlijk niet zo van de hoog opgeknoopte bloesjes en die sneakers…zou ik zelf NOOIT kopen.
Maar, het stond erg leuk, al zeg ik het zelf.

Met mijn brede bovenbenen en dito billen in combinatie met dunne taille is het kopen van een broek voor mij meestal een drama zonder happy end. De meeste broeken passen niet om mijn bovenbenen. Passen ze daar wel, dan past er meestal nog een Judith extra in de taille. Drama dus. Tot de styliste me gisteren die smaragdgroene chino gaf. Ik was op slag verliefd. Niet alleen vanwege de prachtige kleur. Vooral omdat de broek perfect was voor mijn benen én taille!

Bijna vloog ik de dame om haar nek. “Deze broek moet ik hebben!”, dacht ik gelijk. Maar ja. Het was geen 100-jarig feestje van Linda. Magazine ofzo. Alles moest gewoon weer netjes mee naar huis.
Haar huis.
Van de styliste.
Niet mijn huis.
Jammer.

De styliste gaf de nodige informatie. Het merk “Closed”. Gekocht via “Perfectly basic”.
“Niet goedkoop.”
Ach, voor de perfecte broek betaal je nu eenmaal wat meer, toch?
“Bijna 200 euro.”
*slik*
“Oh, dat valt mee, voor de perfecte broek!”
Ik hoorde het mezelf met een flinke trilling in de stem zeggen. Dat vind ik namelijk best veel. Ook voor een perfecte broek. Zeker als het smaragdgroen is, een kleur die volgend jaar misschien helemaal niet meer zo mooi (lees: hip) is.

Na de shoot trok ik – met teleurstelling – de broek weer uit.
De styliste wilde me nog dichter bij de online aankoop brengen door me gelijk ook even de maat te vertellen!
Een paar dagen daarvoor had ik nog met trots gemaild dat mijn bovenmaat 36 is en mijn ondermaat “soms 38, meestal 40”. Want daar ben ik best trots op.

“Deze broek is maat 42 denk ik.”
*oh?*
“Oh nee, 44!”
*WTF?*
Tja. Daar stond ik dan. *slik*

Met diepe teleurstelling naar huis. Onderweg beloof ik mezelf alle chocolade in huis weg te gooien. Ook de chips. Geen pasta meer ’s avonds, geen brood meer ’s ochtends. Tijd voor de lijn. Misschien vind je dat ik overdrijf, maar zo voelde het echt! Geloof me, als vrouw voelt het niet fijn als je denkt dat je twee maten smaller bent. Echt.
De vraagtekens in mijn hoofd werden alsmaar groter. Hou ik mezelf zo voor de gek? Kan ik daarom niet de juiste broek vinden? Omdat ik mij naïef in te kleine maatjes pers? Nee toch?

Eenmaal thuis eerst uithuilen bij Rinke. Snel online de broek opzoeken, met plaatjes legt het toch wat beter uit.

En daar stond het. Dat wat mijn dag weer goed maakte. Het zijn Italiaanse maten! Ja, daar was ik al eerder ingetuind. Door in Rome een truitje te passen en mijn armen gewoon niet verder te krijgen dan het okselgat. Italiaanse maten zijn een depressie voor je eigenwaarde. De maten zijn namelijk 4-6 cijfers hoger dan die van ons!

Dus ‘mijn broek’ in de Italiaanse maat 44 is in werkelijkheid een Nederlandse maat 38/40**.
Gunst.

*Waar is die chocolade gebleven?*

**Ik heb de meest gunstige matentabel gepubliceerd natuurlijk. Online verschillen de Italiaanse omrekenmodellen nog tussen maat 38 en 40. Ach, ik ben tevreden…