Met Ad in de (aut)opera

De AutoRai is terug! Na twee jaar afwezigheid ‘door de crisis’ staat de Rai in Amsterdam weer bomvol glimmende bolides, wachtend op hordes (voornamelijk) mannen die zich vergapen aan de nieuwste snufjes, spoilers, wieldoppen en koplampen.

Ik hoor mensen denken:

Wat heeft Judith met de AutoRai?

Nou, eigenlijk helemaal niets. Voor mij is een auto een vervoersmiddel. Maakt me niet uit hoe het showt, als het maar rijdt.

Toch ben ik één keer op de AutoRai geweest. Nog in De Gouden Eeuw. Twee weken lang, wel te verstaan. Als gastvrouw. Het was mijn stagebedrijf en mijn stageopdracht: veertien dagen lang iedere dag van 11.00 tot 23.00 uur de stand vullen met zo’n 20 gastvrouwen. Voorwaarden? Maatje 38 (maximaal). Hakken 3 cm hoog (minimaal), roklengte bepaald door het op maat gemaakte mantelpakje en de make-up dragen die je wordt aangeleverd. Dat dit een afschuwelijke oranje lipstick was, mocht de pret niet drukken. Dat we als thema “De beurs” hadden, waarbij de heren (IVA) bretels droegen en de dames (promo) stropdassen…dat had wel weer wat.

Iedere ochtend werd de beurs geopend door de marketingmanager van het automerk. Belangrijkste boodschap: wie had de vorige dag de meeste testritten vastgelegd? Die kreeg nog een extra zakcentje, bovenop de 100 gulden die we al dagelijks handje contantje naast ons salaris uitgedeeld kregen (ik zei toch Gouden Eeuw?). Motivatie genoeg om je die dag wederom van je beste kant te laten zien en bijna in oorlogsmodus de strijd op de beursvloer met elkaar aan te gaan.

Dan sta je dus in de stand. Een enorme unit met zo’n 20 auto’s, het paradepaardje in het midden draaiend op een plateau. Hordes mensen krioelen om je heen, betasten de auto’s (en soms ook jou) en graaien naar wat er in deze stand gratis wordt uitgedeeld. (Zeg maar gerust: ‘de Huishoudbeurs voor mannen’.) Sta je net lekker te praten met iemand – in je achterhoofd die dagwinst – dimmen de lichten, gaan de spots aan en klinkt er een soort onweer door de speakers.

Wacht even meneer, Ad Visser moet even optreden.

Jawel. Ad Visser. U weet nog. Die meneer van TopPop. Die meneer met dat futuristische uiterlijk. Die meneer die met CD’tjes de Kamasutra promootte. Juist. Die meneer.

Nu ik er over nadenk: de Hans Klok van de Gouden Eeuw! Want meneer Visser kon toveren. Echt.

Op een verhoging staan zes auto’s op een rij, klaar voor het spektakel. Volgens Ad zitten er sensoren in die auto’s. Onder de motorkap, in de spiegels, op het dak, op de achterklep en ga zo maar door. Zelf heeft hij twee grote trommelstokken in zijn handen. Naast hem ook twee leuker ogende heren met stokken. Iedere auto heeft zijn eigen geluid. Twee auto’s per man. Ad demonstreert: ‘Als ik op de motorkap van deze auto sla, hoort u de pauken!’ En ja hoor, bim, bam, bim, bam… Het werkt echt!

Nu dat dus blijkt te werken (ooohhh, aaahhh) start de muziek. Twee operazangeressen, die al statig met de armen wijd en kin + borst omhoog voor Ad Visser uit het podium betraden, beginnen te zingen. Ad mompelt wat mee, tussendoor wild trommelend op de auto’s. Hij heeft een heuse opera geschreven voor dit merk. Alle autotypenamen achter elkaar vormen de tekst van deze muzikale presentatie…die dus ieder uur wordt herhaald.

Ieder uur. Veertien dagen lang. Zo’n acht of tien keer per dag.

Je begrijpt. Ik krijg nog altijd de slappe lach van Ad Visser die met zijn trommelstokken de auto’s – van dichtbij gezien – nét niet aanraakte. Soms hoorde je pas een pauk als hij al lang met zijn toverstaf had gezwaaid. Maar nóg erger: dat liedje gaat al 14 jaar niet uit mijn hoofd. Het is ingebrand, het gaat er nooit meer uit. Toen twee jaar geleden de AutoRai vanwege de crisis werd afgeblazen, hoopte ik ook dat ik dat vreselijke deuntje eindelijk kon vergeten. Maar helaas. Toen ik donderdag Mark Rutte met een brede smile de AutoRai 2015 zag openen, dimden in mijn hoofd de lichten, gingen de spots aan en betrad Ad Visser het podium.

Maar zó frustrerend. Die zin die (inclusief melodie) blijft hangen: ‘ …..focus, fiesta, galaxy mondeo, galaxy mondeo, …..’ En laten die stippellijntjes nu de gaten in mijn geheugen zijn. Ik weet het niet meer. Dus loop ik de halve dag met een half liedje in mijn hoofd. Van Ad Visser nog wel. Over auto’s. Gadverpielekes.