Risotto met schorseneren, kabeljauw en uitgebakken spekjes

Ben jij het ook zo zat?

Na een paar werkdagen waarin ik geen vijf minuten achter elkaar hetzelfde kon doen, was ik er wel een beetje klaar mee. Teams-overleggen, rekenen, telefoontjes, aardrijkskunde, e-mails, geschiedenis…en op één dag alle bezorgdiensten aan de deur met een pakketje. Wat lijkt het me heerlijk als de scholen weer open zijn en ik iets langer dan vijf minuten mijn concentratie bij een bepaalde werktaak kan houden!

Hoewel ik stiekem ook wel weer geniet van deze lockdown hoor. Het is best leuk om samen schoolwerk te doen, vind ik. En ergens lijken we met z’n drieën thuis elkaar ook wel beter te begrijpen. De frustratie als een opdracht niet lukt. Het plezier als een toets goed is gegaan. De verwondering (van mij dan) als een dochter uit zichzelf de vaatwasser uitruimt of spontaan een kopje thee voor me zet.

Maar nu ook zij wel een beetje klaar zijn met thuisonderwijs en misschien wel liever naar school gaan, raakt ons geduld in huis soms ook een beetje op. Wat is het dan heerlijk dat deze pubers zich in hun vrije tijd zelf redden, ook al is dat voornamelijk met Netflix, Videoland of Among Us. Op die momenten kan ik mooi even inspiratie opdoen voor het avondeten. Hoewel het koken de laatste tijd vaker snel-snel is (of thuisbezorgd), begint de creativiteit nu weer een beetje te bloeien.

Zeker toen ik zag dat er weer schorseneren zijn!

Surf en turf

Zo klinkt dan weer chiquer dan het was. In feite gewoon kabeljauw en uitgebakken spekjes. Met schorseneren. Veel werk vooraf, maar dan heb je ook echt wel wat lekkers op je bord.

Huisvrouwenleed of keukenmeidenverdriet

Zo worden schorseneren ook wel genoemd. Schorseneren groeien, net als witte asperges, onder de grond. Waar asperges schoon geleverd worden, komen schorseneren altijd met een bak zand. Eerst schoonmaken dus. Ik moet dan altijd denken aan de zandbak op de kleuterschool. Die stond namelijk gewoon binnen. Een bak zand. Het was veel leuker (en makkelijker) om het molentje niet te laten draaien met zand, maar…met water. Toch? Dus in no-time is zo’n bak een blubberbende. Net als mijn gootsteen nu, maar dan met zwart zand.

Na het schoonmaken gaan we schillen. Daar trek ik dan wel even keukenhandschoenen bij aan. Schorseneren geven namelijk af. Onder de zwarte schil zit prachtig wit dat niet alleen zelf snel verkleurt bij licht. Ook je handen kleuren mee naar geel of bruin. En dat gaat niet direct weg met wassen. Dus: handschoenen aan en (dun)schillen maar!

Ik snij de schorseneren daarna snel in blokjes en leg deze in citroenwater. Dan blijven ze mooi wit.

Als het schil en snijwerk erop zit, is het ergste werk gedaan. Risotto maken kost wel tijd, maar het is – vind ik – wel een rustgevend klusje. Dus schenk een lekker glas wijn of sap in en geniet even van die momenten van rust!