Zeven meter ellende | Sportfondsenbad
Dit bericht over het Sportfondsenbad en afzwemmen schreef ik in 2015. Op zoek naar een recept van mijn biertaart, zag ik wat foutcodes. Even inloggen en oplossen, dacht ik. Tot mijn oog viel op (5) bij het aantal concepten…
Dit is één van die concepten. Geschreven in 2016, nooit gepubliceerd. Waarom niet? Geen idee! Al lezend ben ik gelijk weer terug in dat zwembad…dit bericht moet wel online! Zeker nu dat gevreesde startblok nummer 1 er niet meer staat. Niet meer daar, in ieder geval. Het Sportfondsenbad is gesloopt, de startblokken zijn geveild en staan nu bij iemand in huis of in de tuin. Zij liever dan ik…
Het Sportfondsenbad
Soms zie je een foto waar je spontaan buikpijn van krijgt. Het Sportfondsenbad. Nuance: het 50-meterbad: zeven meter ellende. Op de Facebookpagina “Je bent een echte Amersfoorter als” staat de foto. Bij het scrollen door mijn tijdlijn schiet de foto voorbij. In één seconde sta ik weer op dat startblok. Juist, die op de foto, rechts. Het eerste startblok naast de tribune. Die tribune zit helemaal vol met ouders, opa’s, oma’s, broertjes, zusjes en ga zo maar door. Afzwemmen. Mijn nachtmerrie.
Snelle start
Diploma A was geen probleem. Samen met vriendinnetje Brita ging ik op zwemles. Eerst in een donkere kelder in het ‘ondiepe’, daarna naar het Aquadrome…daar kon je niet meer staan. De dag dat een badmeester me uit de groep haalde vergeet ik nooit. “Volgende week zwem jij met mij in het 50-meterbad.” Ik mocht een groepje verder! Brita niet, dat was stom… Zwemles was gelijk een stuk minder leuk.
Hoewel, al snel volgde Brita ook weer. Na de verplichte baantjes mochten we nog even van de glijbaan (op deze foto nog niet geplaatst volgens mij) aan het einde van het bad. Wat een feest! Op de foto’s van het afzwemmen zie je nog hoe leuk het was. Spetter, Spatter, Spater…
Zeven meter ellende
Ook B leek voorspoedig te gaan. Ik had vaak oorontsteking, dus onderwaterzwemmen was niet mijn favoriete onderdeel. Hoe dieper ik zwom, hoe pijnlijker. Die zeven meter lukten ondanks dat prima. Net aan dan. Ik mocht proefzwemmen en afzwemmen. Nu is proefzwemmen eigenlijk het afzwemmen. In mijn tijd was dat nog niet zo. Dat heb ik aan den lijve ondervonden, helaas.
Wat bij het proefzwemmen prima ging, lukte me niet bij het afzwemmen. Ik kreeg mijn kont niet onder water, bang om diep in het water terecht te komen en oorpijn te krijgen. Door de zenuwen ging het steeds slechter en slechter. Na poging één werd ik uit het water getrokken, mocht het nog een keer proberen. Weer niet. “Zwem maar door…”. Ja, huilend, dus.
Terwijl de andere kinderen juichend naar hun ouders renden voor een handdoek en knuffel, mocht ik nog een laatste keer die zeven meter proberen.
Daar sta je dan. Op dat eerste startblok. Zo dicht mogelijk op het publiek. Iedereen staat te kijken, dat voel je! Hoezo zenuwslopend? Nee, het lukte me niet. Logisch toch, met zoveel vrolijke mensen om je heen die wél geslaagd zijn? “Volgende keer beter.” Punt.
Een week later, zonder toeschouwers, zwom ik het halve bad door. Onder water. Sterker nog, ik haalde snel mijn B en mijn C…nog voordat het schoolzwemmen begon. Dus dat schoolzwemmen werd voor mij reddingszwemmen. Geen enkel probleem. Het waren alleen die ellendige zeven meters onder de neus van een joelend publiek.
Wat een verschil met nu!
Mirthe en Jelka vinden onder water zwemmen ook niet fijn. Duidelijk mijn kinderen. Jelka mocht proefzwemmen voor B. Ik had haar nog nooit door ‘het gat’ zien zwemmen. Kon ze dat eigenlijk wel? Als ouders mochten we nooit bij de lessen blijven. Geen toeschouwers, ideaal! Vanuit het restaurant van de sportschool/het zwembad konden we op een tv de vorderingen wel een beetje volgen. Met twee of drie kindjes per les is het nog wel te zien wie wie is. Bij het proefzwemmen is dat anders. Veel blonde meisjes, veel dezelfde badpakken… Zoek dan op zo’n klein scherm maar eens uit welke van jou is?
Toch zag ik Jelka staan, herkenbaar aan haar eeuwige ‘ik-moet-plassen-houding’. Klaar om door het gat te gaan. Ze springt…..en komt nog geen drie meter verder weer boven water. Ze wordt uit het water gehaald, mag het nog eens proberen. Déjà vu all over.
Ze springt weer! Vlak voor het gat komt ze boven water, haalt adem en duikt het gat door. Dát is natuurlijk niet de bedoeling. Wat voel ik met haar mee. Ik weet immers zo goed hoe dat voelt. Met plaatsvervangende droevigheid sta ik later met handdoek langs het bad klaar om haar op te vangen. Alle kindjes op een rij, wachten op HET briefje. Op dat briefje staat dat je mag afzwemmen. Geen briefje = niet afzwemmen. Sterker nog, eigenlijk is dat briefje al je diploma. Bij afzwemmen is het feest. Niets zakken, gewoon even laten zien aan ouders, opa’s, oma’s, broertjes en zusjes wat jij allemaal hebt geleerd. Punt.
Meester Mike roept de namen van de kinderen die een briefje krijgen. De kinderen die aan het einde geen briefje hebben, krijgen persoonlijk uitleg wat er nog geoefend moet worden om de volgende keer wel af te mogen zwemmen. Jelka lijkt zich er nog niet zo van bewust en klapt vrolijk voor de kindjes die een briefje krijgen.
En dan gebeurt het. Hoor ik het goed? “Juffrouw Jelka!”
Jelka begint te stralen, staat op en pakt het briefje aan van meester Mike. Hij zegt nog iets tegen haar, ze kijkt naar mij, knikt naar Mike en rent dan mijn kant op. Ze heeft een briefje!?!
Tijdens het afdrogen komt Mike nog even naar me toe. Hij legt uit dat Jelka alle zwemlessen zonder problemen door dat gat zwom. “Ze kan het dus prima,” zegt hij. “Dat het dan tijdens het proefzwemmen niet lukt, dat zijn gewoon de zenuwen. Daar kijk ik wel doorheen hoor…”
Waar was meester Mike ruim 30 jaar geleden?
