Lekker (lokaal) koken

Die telefoon. Dat is wel een dingetje…

20/11/2012 / 15 Comments

De telefoon gaat. Ik moet ‘m wegdrukken. Direct maar een appje terugsturen dan…anders is het zo stom.

Dagelijkse kost. En niet omdat ik in vergadering zit, op het toilet of in de auto. Tijd voor een blog. Een uitleg. Voor de mensen die het nog niet weten of mensen die het nog niet goed begrijpen.
Ik heb een piep in mijn hoofd. De hele dag. Ze noemen het tinnitus. Want als je alle symptomen hebt, maar ze kunnen niets vinden, dan is het toch tinnitus. Prima. Geef het beestje een naam. Maakt mij niet uit. Feit is dat ik het heb. Altijd, non-stop. En het gaat niet weg. Nooit.

Wanneer het begonnen is weet ik niet. Het moment dat ik wist dat het niet normaal was, zo’n piep, weet ik nog heel goed. Ik liep in het bos met een toenmalig vriendje. Hij vond het zo fijn in het bos, want alleen daar was het ‘echt stil’. Waarop ik antwoordde dat het toch nooit echt helemaal stil is…
De verklaring van de huisarts: ‘Sommige mensen horen het eigen bloed stromen. Als het erger wordt, kom je maar weer terug.’

Zo gezegd, zo gedaan. Jarenlang was het alleen erger na een avondje in de kroeg of na een drukke verjaardag. Niets om me druk over te maken. Inmiddels is het twee jaar ‘erger’. Veel erger. Twee MRI-scans, twee gehoortesten en een onderzoek door de KNO-arts wijzen uit: niets te zien. Dus tinnitus.

Wat ik hoor? Dit. Beetje afhankelijk van hoe hard het volume van jouw computer, telefoon of tablet staat natuurlijk. Bij mij staat de mac op 1 of 2 blokjes. Niet heel hard dus…hoewel, laat maar eens de hele dag aan staan. De eerste reactie van Rinke toen ik onverwacht dit geluid startte: ‘Hé, zet ’s uit!’

Ja, dat gaat dus niet.

Ben ik zielig? Nee zeg! Ik ga er niet dood aan. Het doet geen pijn. Met mij nieuwe lifesavers, zoals ik ze noem, kan ik zelfs gewoon naar drukke feestjes en concerten!

Maar die telefoon. Ja, dat is even een dingetje. Die moet ik uitleggen. Aan de telefoon gaat mijn piep overheersen. Zodra ik met iemand bel, daalt mijn concentratie naar 0. Ik versta de beller slecht. Weet niet wat iemand gezegd heeft. Kan niet helder antwoorden. Gevolg: teleurstelling. Ik baal dan dat ik niet ad rem genoeg was, niet snel genoeg kon reageren, niet duidelijk genoeg was of gewoon afwezig…dat moet ook een gekke indruk geven. Toch? Voor iemand die ‘iets met communicatie’ doet?

Daarom neem ik soms niet op. Als ik me goed voel doe ik dat wel. Maar soms dus niet. Voel je vooral niet beledigd. Ter compensatie staat bij mij altijd – echt altijd – de mail open, WhatsApp aan, Twitter, Facebook, SMS… Deze communicatiemiddelen zijn voor mij ideaal. Ik kan reageren in mijn eigen tempo, maar ik hoef niet te luisteren! Ja, naar mijn eigen piep. Maar die ken ik. Is vertrouwd. Went. Hoewel…

Ook lekker!

Culysaturday | Wéér pastinaak?

20/10/2012

Slice of life…lekker?

10/07/2013

Bokito’s en kippetjes | Sportschoolsyndroom

31/07/2012

15 Comments

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

%d bloggers liken dit: